20.02.2012/GOA/ANJUNA
Bu yolculuk adını “FiLiBELi Ahmet Hilmi”nin A`MAK-I HAYAL kitabından esinlenilerek aldı. “A`MAK-I HAYAL” HAYALİN DERİNLİKLERİ anlamına geliyor. Bu kitap sevgili arkadaşım Sinem Er`in bana 30-12-2011 de yeni yıl hediyesidir. Belki de bu güne kadar aldığım en guzel ve degerli hediyedir. Sinem tekrar cok tesekkur ediyorum.
A`MAKI-I HAYAL`i okurken “BEN” kimim sorusu derinleşti’ bilinenler hatırlandı, hatırlananlar nüfuz edildi. Yolculugun adının “GERCEGIN DERINLIGINE” olmasi ise bilinen hayalin gercekligi, gercekligi hicbir sekilde baglamadigini bilmemden oturudur.
Benim kendimi bilmeye basladigim (akil basa geldigi) yillarda “BEN KIMIM” sorusu yuz gosterdi. Bu soru hayatimin en anlamli sorularindan biri haline geldi. Cevabi halen ariyorum. Ilk sorularim dan bir digeri ise sanirim 10 – 12 yas araligindaydim “NEDEN YASIYORUM?” du bu soru da beni uzunca sure oyaladi ama yillar da surmedi. Bir gun cevabi buldum “NEDEN” sadece “MUTLU OLMAK” idi. Cevabi bulunca ona tutundum. Hayatimin her aninda, yaptigim hersey de, yedigim her yemekte, soyledigim her sozde, kisaca dokundugum her an da mutlumuyum diye bakip sorgulayip devam ettim. Mutlulugu bulmak icin yollar da aradim.Yirmili yaslarimin ortalarina kadar cogu zaman beni zorladi. Son yillar cok daha net bir yola ihtiyacim vardi. Sadece mutluluga inanan biri olarak var olmak buyudukce zorlasti. Hayata dair hic bitmeyen suphem kimi zaman beni bir hamle de yutabilecek bir timsaha donusuyordu. Daha net bir yola ihtiyac duymaya basladim ve yol bana kendiliginden geldi.
2008 yilinda, ust uste kotu gecen iki yilin ardindan tasi taragi toplayip Izmir’e tasindim. Izmir de gorunurde guzel gecen bir bahar ama icten ice sorunlarin buyudugu cozumun nerede olabilecegini aradigim bir donemdi. O zamanlar sikca gorustugum arkadaslarimdan biri yoga egitmeni ve cok tanimamama ragmen icsel derinligini soyle yada boyle farkina varabildigim, buyuk saygi duydugum baska bir arkadisim bana yoga yapmam gerektigini anlatmaya calistilar. Yoga sana iyi gelecek yapmalisin diyorlar ve bende gerek yok ne fark edicek ki benim zaten kendimi sakinlestirecegim yontemlerim var diyerek surekli reddettim. Nasil bir direncse? O aksam ki raundu sozde ben kazanmistim. Icim deki muazzam kontrolu bir kirsam mutlak bir yerim incinecekti. Aradan biraz zaman gecti ve yoga egitmeni arkadisimin da oldugu bir grup arkadasimla kucuk bir tatile ciktik. Ege denizi bizi her zaman ki sicakligiyla agirlarken eglence, hos sohpet derken yago egitmeni arkadasim hadi su yogasi yapalim dedi, soz konusu su, deniz olunca sanirim dusunme ve kontrol alanim rahatlayip gevsiyor, kendimi suda yoga pozlari yaparken buldum. Inanilmaz eglendigimi hatirliyorum. Yoga denilen sey eglenceli birsey sanirim dedim. Akabin de gelisen zaman da, egitmen arkadasimla yoga calismalari yapmaya basladim. Yoga egitmeni arkadasim Sedat Bektas`a ve o aksam yoga yapmam icin israrsiz israri icin Caner`e bana sunduklari guzellikler icin cok tesekkur ediyorum.
Yoga hayatima girdigikten sonra her sey biraz daha berrak gorunmeye baslamisti sanki. Ama daha cok calismaliydim. Sakin, guzel bir yaz geciyordu ama gunluk sikintilar bitmemisti. Evsiz, parasiz,sevgilisiz, siz, siz, siz, sanki hic birseyim yoktu. Tam neler yasadigimi hatirlamasam da sanrim Istanbul Izmir arasinda gidip gelerek bir sure gecirdim.Yine Izmir’deyken benzerligimiz nedeniyle tanistirildigimiz bir baska yoga egitmeni arkadisim, zeliha ile izmir yoga da calismaya basladim. Izmir yoga’dan tek beklentim yoganin daha fazla hayatimda olmasiydi. Zelihanin cok… nasil tanimlayacagimi bilemiyorum, o yuzden sadece zeli diyorum, benim icin cok sey ifade eden kadinla zeliyle bes ay kadar yoga dolu gunler gecirdim. Son aylar da zeli bana egitmenlik egitimi almami soyluyordu. Baslarda bu duruma sicak bakmadim hem ekonomik kosullar hemde neden egitmen olacaktim ki yogayi kendim icin yapiyordum, bence buna da gerek yoktu. Bir sohbet esnasinda Zeli bana SEN YOGASIN dedi ve acikladi.Yine sorgulamalarim derinlesti. Bu sozle, ben yoga miyim ? peki ben yogaysam ben kimim? peki yoga ne ? cikilmaz gibi geliyordu. Hadi o zaman Asiye sana gelenden kacamazsin dus pesine bul bakalim sen neymissin diyerek yeniden dustum Istanbul yollarina. Hic tanimasam da icime bir sicaklik veren egitmen Zeynep Aksoy’la calimaya karar verdim. Egitimin baslamasina bir kac hafta kala Istanbul’a, ailemden biri gibi benimsedigim, cok sevdigim, ablam dedigim arkadasim Ozlem Dinckal’in yanina geldim. Istanbul da ki ihtiyaclarim ve egitim konusunda beni oldukca destekledi. Bir sure onunla kaldim. Ve bu sure de pecmurde demek yerinde olacak halimi gorup, yakin tarihte basliyacak bir meditasyon kampindan bahsetti ve gitmelisin dedi. Hicbilmedigim birseye onun sozune guvenip sorgulamadan tamam dedim. Ve VIPASSANA MEDITASYON teknigiyle tanistim. Iste sorularimin ve sorgulamalarimin, suphelerimin, korkularimin tum cevaplarini bulacagimi gordugum asil yontem buydu. Son yillarda hayatimda olmaz sa olmaz dedigim tek sey VIPPASANA. Yoga egitiminden once aldigim vipassana egitimi herseyin cok daha akici olmasina neden oldugunu dusunuyorum. Bana hayatimda yaptigim en anlamli seyi sundugu icin Ozlem Dinckal’a cok tesekkur ediyorum.