Yaklaşık bir ay önce Vipassana meditasyon kampındaydım. Orada yaşadığım bir deneyimi paylaşmak istiyorum sizlerle.
Vipassana 10 günlük meditasyon kursu, her kursa katılışım da kendimle ilgili bir şeyler öğreniyorum. Bu kursta da bir çok şeyi gerçekten hissettim ve anladım. İşte bunlardan bir tanesi.
Benim için en hırpalayıcı gün şu ana kadar hep altıncı gün oldu. Beşinci gün çalkalanmaya başlarım, altıncı gün kaos günü olur. Altıncı gün çıkmazlarımla yüzleştiğim, delirdiğim gündür. Arada güzel anlarda gelir.
Beşinci gün meditasyon oturumlarının 10-15 dakikalık aralarından birinde banyoya gittim. Kapıdan girdiğimde aynada bir anda kendimi görmemle başladı. Kalbimin göğüs kafesimi kapladığını, kor ateşi gibi alev alev yanan kıpkırmızı bir hal aldığını hissettim, çok büyük bir acı hissediyor, yanıyordum. Hemen bilincim devreye girdi ve Asiye bu sadece bir duyum dedim. O an meditasyon tekniğimi hatırlayıp, annica diyerek dengede kalabilmeyi denedim. Bir süre sonra geçtiğini gördüm. Bu güçlü duyumun karşısında oldukça sakin ve dengedeydim. Kısa bir süre sonra banyodan çıkınca göğsümün ortasını yararcasına çıkan bir başka duyumla karşılaştım. O kadar huzurlu ve hoş bir duyumdu ki Aşk yaşıyordum. O kadar güçlü ve güzeldi ki bu duyum, tutunmamak elde değildi. Ama yine hatırladım tekniği ve Annica, buda geçici.
Bunun geçmesi biraz daha uzun sürdü. Sonrasında bu yaşadığım deneyimin ne olduğunu ister istemez düşündüm.
Kalbim o kadar çok şey barındırıyor ki her şeye öfke duyabilir ve her şeye sevgi duyabilirim. Kocaman bir kalbim var ve her şeyi sevmem için yeterli.
Sonraki iki gün her şeye ve herkese aşık oldum. Öğretmenime, oda arkadaşıma, mutfakta bize hizmet eden arkadaşlarıma, oturan tüm meditasyon öğrencilerine, oteldeki kedilere, otelin kaşısındaki portakal ağacına. Dokunduğum, hissettiğim, gördüğüm her şeyi sevebilecek bir kalbim var. Zihnimin yarattığı çıkarım bu oldu. Sevebilmek için kalbime güvenmem yeterli.
Her şeyi seviyorum, Mutlu olun 🙂