Sanırım Türkiye de hemen her çocuk, Çocuk Kalbi kitabını okumuştur. Benim çocukluğumun en etkileyici kitabıydı. Şu an ne anllatığı hakkında hiç bir fikrim yok sadece sonunun beni hüzünlendirdiğini hatırlıyorum. En iyisi tekrar okumak.
Daha önce yazdığım yazılardan birinde en iyi anlaştığım varlıkların köpekler olduğunu yazmıştım. Bir diğeri ise çocuklar, çocuk gurubuna giren her varlık benim için kutsal. Nedenlerinin bazılarını anlatabildiğim kadarıyla bu yazıda olacak.
Çok güzel bir çocukluk geçirdim. Ailemin son çocuğu olma avantajlarını da bolca yaşadım. Çocuklarına tüm sevgisini en saf haliyle veren bir anne, oterite koruma derdini eline yüzüne bulaştıran bir baba, kendi bebeği gibi her şeyimi düşünen bir abla ve karakterimi güçlendiren iki abi. Ve onlarca köpek, çeşitliliğini şu an sayamayacağım hayvanlar, ağaçlar ve bitkiler. Beni kucaklayan kocaman bir ailenin içinde büyüdüm. Bir gün bir çocuğum olursa benzer hissiyatı taşımasını isterim.Tüm çocukların yaşayabilmesini isteğim gibi. Sadece mutlu çocuklar, sadece mutlu.
Bu kadar mutlu bir çocukluk geçirmeme rağmen yıllarca bu dünyaya çocuk getirmenin acımasızlık olduğunu düşündüm. Çünkü her çocuk benim kadar şanslı değildi. Bu fikir yirmilerin ortasında kadınsal hormonlar devreye girince tabi ki değişti. Sonrasın da farklı bakar oldum. Ama şu gerçek değişmedi. Bu dünya bir çocuk için ideal bir yer değil, ama geleceğin çocuklarının daha şanslı oldukları düşüncesindeyim. Yetişkinler büyük bir dönüşüm sürecine girdiler, mutluluğun iktidar hırsıyla değil öz sevgiyle geleceğini görmeye başladıklar. Bazılarınız kendini kandırıyorsun diyebilir. Umarım kendimi kandırmıyorumdur. Buna inanıyorum, içimizden her kim özgürleşirse o küçük tılsımı bir diğerine bırakıp gidecek.Bu yazıyı yazarken belkide tek düşündüğüm bu, ŞU AN OKUYAN SANA DOKUNMAK GİBİ.
Çocuklara olan düşkünlüğüm beni hep onların yakınlarında tuttu. Öyle ki üniversiteyi bitirdiğimde mesleğimi yapmak yerine, Çocuklara sanat öğreticiliği yapmayı tercih ettim. Ve daha bir sürü, çocuklarla geçen hikaye yaşadım. Yüzlerce çocukla birlikte nefes aldım. Yaşanılan günler hep mutlu ve sevimli değildi. Ama o zor günlerin içinde yaşayan çocuklar hep mutluydular. Hikayeler uzun ama özeti şu beni hep güçlendirdiler, varlığımı anlamlandırdılar.
Çocuk kalbi o kadar saf, o kadar temiz ki, büyüdükçe kirlenmek insanı büyük acıların içine sokuyor. Sonra benim gibi acıyı dindirmek için kendinizi Hindistanda bulabiliryorsunuz. Acı biter mi ? Çocuk kalbi yeniden atar mı? Bakıyorum içime, kalbime bakıyorum. Acı dinsin diye çalışıyorum. Kimi zaman dengede kalabilmek oldukça güç olsada iyi gidiyorum.
Çocuk kalbime yakın olduğumu bir an bile hissetmek yüzümü gülümsetiyor.
Ve Hindistan çocukların dan bahsetmeden bu yazı bitmez. Dün akşam yine pazara gittik. Tek eğlencemiz. Deniz önden yürüyor ben onun fotoğrafını çekiyordum. Bir anda 3-5 yaş aralığında olan bir sürü hintli çocuk koşarak denizin ellerine dokunmaya başladı. Şaşırdık ve önce anlamadık, meğer sadece bizimle fotoğraf çektirmek istemişler. İnanılmaz güzeldi. fotoğrafları sizinle paylaşacağım temiz kalplerin keyfini çıkarın.